Zondag

Op zondag zijn er twee voorstellingen van De Mooie Onbekende. Een middagvoorstelling en een avondvoorstelling. De middagvoorstelling zit zo'n beetje helemaal vol en wordt gespeeld bij volle zon die door de grote ramen naar binnen valt. Ik besluit om de gordijnen niet dicht te doen en het stuk te spelen bij daglicht. Van het opgestelde licht is bijna niets te zien. Achteraf beschouw ik dit niet als de beste keuze. Het verhaal wint bij de bekrompenheid van een afgesloten ruimte. De spelers doen het goed en ik vind het vierde bedrijf tussen de echtgenoot Leon Rauch en de Mooie Onbekende vooral een stuk beter. De reacties zijn opnieuw enthousiast. Mijn hele familie is aanwezig, vader, moeder, broers, schoonzus en zus en ik ben blij dat ze nu eens allemaal zien waar ik me mee bezig houdt en ben natuurlijk blij dat het een stuk is waar ik trots op ben.

We eten tussendoor tezamen in het restaurant dat we de dag er voor niet konden vinden, de Saté Club. Ditmaal heb ik beter mijn best gedaan het goed te regelen op de vrije zaterdag tussen de twee voorstellingen. Het blijkt op de Oostzeedijk gevestigd en niet op de Oudedijk waar we vrijdag waren. We krijgen een reeks gerechten op stokjes. Erg lekker maar mijn gedachten dwalen van tijd tot tijd af naar de voorstelling.

's Avonds spelen we de laatste voorstelling, nu weer bij donker. De voorstelling is trager dan de voorgaande, maar ik vind dat de spelers het goed doen. Ze pakken alle emoties goed en intens. Maar misschien dat de bruiloftsscène nu iets te lang duurt in verhouding. Ik ben wel ontroerd aan het einde van die scène, die tijdens de laatste repetities toch een beetje het zorgenkindje van de voorstelling is geworden. De oneven genummerde bedrijven zijn grotendeels hetzelfde gebleven, het tweede bedrijf is uitgewerkt voor het Dialogenfestival en het vierde bedrijf kwam er een beetje achteraan hangen en had in diepte nog verder uitgewerkt kunnen worden. Maar dat zijn de omstandigheden.

Ik kijk met veel plezier en ook trots terug op de drie voorstellingen. Trots op mijn acteurs die het toch maar weer geflikt hebben, trots op de vormgeefster die de voorstelling geweldig heeft vormgegeven en blij met de goede samenwerking met de dramaturg. Wie weet komt er nog eens een voorstelling met deze groep, de tijd zal het leren. Eerst maar eens met z'n allen evalueren.